.png)
“Neem jij deze maar” is een van mijn meest gebruikte zinnen wanneer ik ga surfen met anderen. De eerste reden hiervoor is omdat ik mijn surfbuddy’s goeie golven wil gunnen. De zee is van en voor iedereen, dat is altijd mijn mening geweest. Met goeie communicatie en met het volgen van de voorrangsregels past iedereen in die line-up!
Helaas is er een tweede, minder happy reden waarom ik vaak minder golven pak dan de rest. Dat is mijn impostersyndroom: het constante gevoel dat iedereen beter surft dan ik en dat andere mensen de golf meer verdienen. Maar hoe ga ik daarmee om?
Westende België, 11 november: ik ben de enige in de line-up en het gaat goed! Alleen zijn gebeurt wel vaker op deze plek en daarom hou ik van surfen in België. Het is gewoon de zee en ik, even geen voorrangsregels en geen rondvliegende Torq’s waarvoor ik op mijn hoede moet zijn. Af en toe een wandelaar die blijft kijken, omdat het ijskoud is en het voor niet-surfers natuurlijk lijkt alsof ik gek ben geworden.
“Wil je niet eens met andere mensen gaan surfen?”, vraagt mijn moeder wanneer ik thuiskom. Of ik dat wil? Jawel, maar op dit moment word ik niet rustig of opgewekt van dat idee. Ik zie vaak foto’s van bekendere surfspots in België. Een line-up vol met extreem aantrekkelijke mensen die Slater-style elke golf lijken aan te kunnen. Daar moet een kook als ik toch niet in de weg gaan liggen? Op een dag (niet vandaag en ook niet morgen 😉) overwin ik mijn impostersyndroom en ga ik vriendjes maken bij Oosteroever mama, komt goed!
Montalivet Frankrijk, 7 augustus: het is 5 over 8 ’s ochtends en ik lig in de line-up met een deel van de Ripstar crew en een tiental Duitsers. Iedereen vindt het fantastische condities, longboarders en shortboarders kunnen zich uitleven op deze kleine maar krachtige golven. Toch is er iemand op een mid length die vandaag nog niks heeft gepakt. Zo gaat het vaak: wanneer het zogenaamde topcondities zijn, dan vind ik het maar niks en ben ik als eerste de zee weer uit. Wanneer het te veel wind, te flat, te dit of te dat is, dan zit ik uren in het water en vraagt iedereen zich af hoe ik in godsnaam zoveel golven heb kunnen uitsurfen.
Ik leerde over de twee zekerheden in het surfen. De eerste is dat de Duitsers al-tijd eerder in het water zullen liggen dan jij, het maakt niet uit hoe vroeg je opstaat, you can’t beat them. Deze mensen hebben een masterdiploma in het ochtendmens zijn en ik ben stikjaloers op hen!
De tweede zekerheid is dat hoe minder ik mij bekeken voel, hoe beter ik surf. Vaak ga ik ook niet bij de peak liggen omdat ik vind dat de “echte surfers” deze plek verdienen en dat ik maar beter uit de weg kan gaan. Surfen is mijn uitlaatklep, maar soms voelt het alsof ik niet goed genoeg ben om erbij te horen en het maakt me verdrietig dat ik zo denk.
Maar ik ben een grote meid ondertussen en dus ga ik het gevecht met de stemmetjes in mijn hoofd graag aan! Ik denk aan alle epische surfsessies, waar iedereen elkaar aanmoedigt. Ik denk aan het gevoel dat ik had toen ik de backside van mijn leven nam en ik applaus in de verte hoorde. Ik denk aan de mensen die ik heb leren kennen door het beoefenen van deze moeilijke, maar geweldige sport en ik geniet met volle teugen! Want ik doe wat ik graag doe en precies waar ik zin in heb! Stay f****** stoked allemaal!
Ik ben Lien, 22 jaar. Ik surfte voor het eerst op mijn 14 jaar. Op mijn 19de verhuisde ik voor 7 maanden naar het Noorden van Spanje en sindsdien is surfen een lichte obsessie geworden! Vandaag werk ik voor Ripstar als marketeer en zomercrew, waar ze mij kennen als “de Belg”. Daarnaast probeer ik nog zo vaak mogelijk op de Noordzee te shredden. Mijn droom? Een hang-10 kunnen en misschien ook de loterij winnen zodat ik een elektrisch VW-busje kan kopen 😉
