Wanneer prestatie plaatsmaakt voor aanwezigheid

Gastblog geschreven door Roosmarijn (the Surfing Shaman). Ze organiseert surf retreats in Marokko (zie onder voor een mooie kans om mee te gaan) en deelt over haar ervaringen tijdens het surfen.

Daar was ik. De golven waren geweldig. Mensen renden vanaf het strand naar boven met een brede glimlach na het zien van de oceaan. Ik kon het niet geloven. Eindelijk!

Een prachtige lange linkse bocht rolt het strand naast mijn huis binnen. Ik kleed me om, vol verwachting en opwinding, om ook die mooie golf te rijden.

De realiteit dringt tot me door

Terwijl ik naar binnen peddel, besef ik dat de stroming behoorlijk sterk is en mijn lichaam moe aanvoelt. Ik peddel, maar het voelt niet alsof ik echt beweeg. Zit ik in een rip? Of is mijn lichaam gewoon niet klaar om te presteren? Ik blijf peddelen en word keer op keer weer gepakt door de oceaan. Ik ken dit gevoel. Het voelt alsof de oceaan tegen me vecht in plaats van lekker mee te werken.

Net voor me zie ik ​​mensen surfen op geweldige golven. Het ziet er zoooo leuk uit. Het is er, misschien wel honderd meter verderop, en toch kan ik er niet komen. Ik bemerk allerlei gevoelens. Frustratie, verwarring, woede, verdriet, onrecht. Maar ik blijf gewoon peddelen. Mijn verstand zegt me dat ik moet opgeven, maar ik wil niet toegeven aan de moeheid in mijn lijf. Waarom zou ik zo'n dag willen missen? Dit lukt me toch wel?

Ik luister niet naar mijn lichaam, maar ik houd het nog wel even vol. Er komt een rechtshandige golf aan en ik pak hem. Niet de beste golf ter wereld, maar het was wel oké. En daar ben ik weer, terug bij de start, en weer probeer ik naar de line-up te komen.

Lichaam versus geest

Mijn geest zegt me dat ik moet blijven proberen. Dat ik het kan. Maar mijn lichaam lijkt het niet aan te kunnen. Ik heb het gevoel dat ik het push, forceer. Dus na ongeveer een uur peddelen en één golf geef ik het eindelijk op, ik geef me over aan de oceaan en peddel het water uit.

Mijn lichaam heeft gewonnen. Vandaag was het niet in harmonie met de prachtige golven en dat is oké. Ik voel me verrassend vredig als ik het water uitloop. Mijn lichaam heeft gewonnen en dat is oké.

In deze video wordt helder uitgelegd dat ons lichaam voortdurend met ons probeert te communiceren.

Vrede is al daar

Vrede kan alleen komen als we in het hier en nu zijn. En in het hier en nu doet prestatie er echt niet toe. Alleen als ik mezelf vergelijk met hoe ik zou willen presteren of hoe anderen presteren, heb ik het gevoel dat ik faal. Maar als ik gewoon daar ben en geniet van het water, gaat het prima met me. Dus ik voel vandaag weer iets belangrijks in mijn systeem veranderen. Na jaren van presteren, heeft presteren eindelijk plaatsgemaakt voor aanwezigheid. En druk maakt nu plaats voor vreugde.

Want laten we eerlijk zijn, alle surfers zijn echt gezegend om gewoon in het water te zijn, met de golven te spelen en zo van de natuur te genieten. Het uitzicht is waanzinnig en bijna iedereen lacht. Ik ben echt blij voor de surfers die goed surfen. En ik heb vrede met mezelf. Ik weet dat er een nieuwe kans komt en dat ik dan misschien klaar ben om te shredden.

Conclusie

Soms gaat het er niet om de beste surfer te zijn. Het gaat erom gewoon aanwezig te zijn en te genieten van wat er is. Wanneer je aanwezigheid in het moment kunt vinden, komen vreugde en vrede automatisch. En misschien zijn die vreugde en vrede zelfs groter dan de vreugde en vrede die je ooit zou hebben kunnen ervaren tijdens het surfen op de golf.

Denk je na het lezen van deze blog: dit herken ik? Heb je zin om mee te doen? Ga mee met het Surf & Chill Retreat in Marokko in januari!