.png)
Surfen is voor mij (voor alle surfers denk ik) een mentale uitlaatklep. Ik ben altijd al gek geweest op het strand en op de zee. Het strand is voor mij een plek waar je even niks hoeft, waar even niks belangrijk is. Ik ben gaan surfen omdat ik iets wilde doen waar ik vooral heel veel plezier in vind. Surfers zijn voor mij daredevils die van het leven genieten. Als surfer neem je het leven zoals het komt. Je moet wel, want de zee doet precies wat ze wil. De zee leert mij zoveel over mezelf en is voor mij een prachtige spiegel. Ik neem jullie in deze rubriek graag mee in wat ik van de zee leer.
Whew, het winterseizoen begint langzaam naar het einde te kruipen. Ik begin een patroon te herkennen dat de winter voor mij altijd een moment is van reflectie. Of ik het nou leuk vind of niet, ik begin te reflecteren op mijn leven. De winterperiode is een periode waarin onze energie laag is. De dingen in mijn leven die mij energie kosten worden dan ook extra duidelijk. Ik voel in het winterseizoen altijd dat ik behoefte heb aan rust en ruimte. Niet teveel moeten, niet teveel verwachten.
En dat voelt soms dubbel, als je juist een platform vol enthousiaste Surfgirls draaiende wil houden! Het voelt alsof ik altijd áán moet staan, alsof we continu inspirerende content en nieuwe ideeën moeten brengen. Maar ik begin steeds beter te zien dat dat in het winterseizoen helemaal niet hoeft. Veel meiden surfen niet eens in de winter. En voor de meiden die wel de winter door surfen (dat zijn er trouwes steeds meer lijkt wel, zo vet!) zijn de Whatsapp groepen inmiddels groot genoeg dat ze zichzelf actief en in leven houden. Het blijft zo, zo bijzonder om te zien hoe onze appgroepen de meiden met elkaar verbinden.
Het is nu mijn derde winterseizoen geweest dat ik surf. En waar het seizoen van me vraagt om het wat rustiger aan te doen, voel ik een terugkerende frustratie. Want ik wil juist presteren, beter surfen, meer durven. En het is juist die mindset die zorgt voor dat mijn surfsessies niet heel leuk zijn. Sterker nog, op sommige dagen durf ik het water niet eens in.
Ik begin steeds beter mijn kritische stem op te merken en de harde deksel die de zee mij op mijn neus drukt als ik mezelf probeer te forceren. Het werkt namelijk gewoon niet, zo werkt water niet. Water beweegt mee. Water stroomt. De zee is het ene moment rustig en kalm en het andere moment woest en wild. En het is aan ons om daarin mee te bewegen.
Hoe harder ik mezelf probeer te forceren, hoe minder ik durf in het water. Ik ontdek de overtuiging dat mijn angst éérst weg moet zijn en dat ik daarna pas een "goede" surfer kan worden (wat dat ook maar betekent). En dat patroon ken ik inmiddels wel. Dat zie ik terug in alles wat ik doe.
Nu ik steeds wat meer leer verder te kijken dan de frustratie, zie ik hoe graag ik het goed wil doen. Hoe hard ik denk te moeten werken. Maar misschien is het juist wel die overtuiging, die me tegenhoudt. Is het nu al goed genoeg en gaat het überhaupt niet over "goed of fout zijn". Zodra ik mag leunen in die ontspanning, zal alles vanuit rust gaan stromen. Gewoon, omdat het dat sowieso al doet. Net als de zee.
Liefs 💛