.png)
Nu het einde van het jaar nadert en mijn volgende reis er bijna aankomt, lees ik nog gauw de boeken uit waarvan ik wel de wijsheid, maar niet de fysieke kaft plus bladzijden wil meenemen. Ik merk dat ik bezig ben met onderwerpen als tevredenheid, rust, onthaasten en... beperkingen. Wat hebben die met elkaar en met surfen te maken? In deze blog neem ik je mee in mijn gedachtespinsels.
Om te beginnen doen we even een check-in. Herken je misschien wat van onderstaande?
Je wilt:
Een elegante longboardster zijn, die cross-steppend door het leven gaat
Een stoere shortboardster zijn die de ene "snap" na de andere maakt
Een lichaam hebben zoals dat van een surfgirl "eruit zou moeten zien"
Zelfverzekerd golven kunnen pakken in een drukke line-up
Gezond en fit zijn en energie hebben om het uren uit te houden in het water
Snelle progressie maken in je surfvaardigheden door perfecte golven te surfen
Maar ondertussen vind je jezelf struggelend in de golven van de koude Noordzee terwijl je de ene wipe-out na de andere maakt. Je lijkt maar geen vooruitgang te boeken en kijkt een beetje jaloers naar de surfers in de line-up die twintig golven per sessie nemen. Je bent bang dat je niet goed genoeg bent en bent trouwens ook te moe om nog een keer uit te peddelen. Als je thuiskomt worstel je met je zelfbeeld wanneer je de perfecte plaatjes op Instagram ziet... en over je mentale gezondheid in de donkere dagen voor Kerst zullen we maar helemaal niet beginnen.
Komt ergens wel dichtbij, toch?
Voordat ik een relaas begin over tevredenheid en je voortijdig afhaakt, eerst dit. Ik voel met je mee. Ik weet ook wel dat er tig surfprogramma's zijn die claimen je zo snel mogelijk naar het niveau te tillen waarvan je het hebben wilt. En het ís natuurlijk ook goed om te streven naar ontwikkeling, of het nou op het gebied van surfen, lichamelijke of mentale gezondheid is. Meer energie willen? Je surfskills verbeteren? Fit het nieuwe jaar in? Daar is niets mis mee.
Het ding is. Als mens heb je ook beperkingen. In ruimte, tijd, talenten, lichaam, energie en mogelijkheden. Hoewel onze maatschappij ons anders doet geloven, kun je niet alles bereiken wat je maar wilt. We kunnen niet op twee plekken tegelijk zijn, we hebben maar 24 uur in een dag, we zijn nou eenmaal niet op ons vijfde begonnen met surfen, we kunnen lichamelijk ziek zijn, mentale gezondheidsproblemen hebben, worstelen om rond te komen. We zijn beperkt.
Ik zie het bij mezelf, met mijn autistische brein. Een lichaam dat fysiek gezien prima kan surfen maar een hoofd dat ondertussen moeilijk doet. Ik kan niet omgaan met dat altijd maar flexibel zijn, de veranderende surfplannen en de onduidelijkheid die dat met zich meebrengt. Ik worstel met sociaal contact met andere surfers en durf niemand aan te spreken in de line-up. Voel me soms eenzaam en teruggetrokken terwijl ik ondertussen verlang naar echt contact en nieuwe vriendschappen. Toch komen die er, op manieren die ik zelf nooit had bedacht en met fantastische mensen, en zou ik mijn autisme niet kwijt willen. Ik ben onzichtbaar beperkt en het heeft me gevormd tot wie ik ben.
Ik zie het bij mijn zusje, met haar long-covid. Ze pakt drie kleine golven en is daarna compleet uitgeput, terwijl haar hoofd zo graag door wil. Ik denk aan hoeveel energie ze vroeger had en hoe dat is veranderd sinds 2020. Toch komt ze blij het water uit. Of gefrustreerd, maar dat mag van haar, allebei. Ze heeft geleerd dat het niet je productiviteit is die je maakt tot wie je bent. Dat er zoveel meer is dat jou definieert als persoon. Dat je mag balen, maar dat het leven desondanks zoveel moois te bieden heeft, klein of groot. Ze is (on)zichtbaar beperkt en het heeft haar gevormd tot wie ze is.
Ik zie het bij de parasurfers in Costa Rica, met een lichaam dat anders surft dan dat van de meeste mensen: liggend, zittend, met een prothese of met helpers in het water. Iedereen met een eigen verhaal. Een ongeluk, een aangeboren aandoening, geweld... Waar deze mensen doorheen hebben moeten gaan om te zijn waar ze nu zijn raakt me. Toch, en juist daarom, zie ik hun mentale veerkracht en stoke, maar ook van hun vermogen om om hulp te vragen, wetend dat ze het niet alleen kunnen en hoeven doen. Ze zijn zichtbaar beperkt en het heeft hen gevormd tot wie ze zijn.
Juist door het erkennen van je beperkingen haal je de druk van de ketel, leg je de lat lager, maak je de boog minder gespannen, of hoe je het ook maar spreekwoordelijk wilt uitdrukken. Want binnen die beperkingen ontstaat nu precies jouw leven. Wat jij doet, met jouw unieke pakket aan vaardigheden, kansen en uitdagingen. Je kunt niet alles, je hoeft ook niet alles en wat je wel kan gebruik je om een leven vorm te geven dat bij jou past. Hier stopt ook het vergelijken, want dat heeft geen zin, jij bent de ander niet en iedereen heeft zijn eigen rugzakje, ook al zien we dat soms niet direct. Zo ontstaat er diversiteit, en wat mij betreft is dat iets prachtigs.
Dus misschien zie je het niet zitten om verre reizen naar exotische surfbestemmingen te maken, maar geniet je des te meer van een Hollandse herfstswell en een kop warme chocolademelk achteraf. Misschien heb je niet het lichaam van een random surfmodel, maar leer je jezelf liefhebben zoals je bent en maak je de vrouwelijke surfscene een stukje inclusiever. Misschien werkt jouw brein anders dan dat van anderen, maar ontmoet je daardoor de meest speciale mensen in je leven. Misschien... vul maar in.
En natuurlijk, soms zie je de positiviteit er niet van in en is het leven voornamelijk even helemaal klote. Maar beperkingen en krachten zijn twee kanten van dezelfde medaille. Het zijn twee dingen die naast elkaar kunnen bestaan. We hoeven daarin niet zwart-wit te denken (en geloof me, als autist weet ik het één en ander over zwart-wit denken) maar mogen ze allebei omarmen op zijn tijd. Zolang we maar niet krampachtig streven naar het perfecte plaatje, want volgens mij heb ik nog nooit iemand ontmoet die daaraan voldoen kan. Het wordt tijd voor een beetje echtheid in het leven.
En wat mij betreft start dat hier en nu bij SurfGirls NL.
Comments