De oceaan als nieuwe dansvloer: van flamencodanseres naar surfgirl

Sierlijke armen, precies voetenwerk en totale overgave. Klinkt als de perfecte beschrijving van mijn longboard-skills, toch? Was het maar zo. Bij mij zit het net even anders. Ik ben Jindra, ik ben professioneel flamencodanseres—of beter gezegd, wás. Mijn zwierige jurken en flamencoschoenen heb ik ingeruild voor een wetsuit en een surfplank. Van het podium naar de golven, van strakke ritmes naar flow. En geloof me, het is minstens zo uitdagend.

Lola la Jindra, zoals ze me in de flamencowereld kennen.

Mijn eerste balletschoentjes kreeg ik op mijn tweede verjaardag. Ik was meteen verkocht en sindsdien ben ik eigenlijk nooit meer gestopt met dansen. Maar ballet? Te strak, te veel regels. Dus probeerde ik streetdance, hiphop, jazzballet—ik experimenteerde, ontdekte en bleef in beweging. Maar pas toen ik flamenco ontdekte, viel alles op z’n plek. De passie, het ritme, de emotie, de kracht én de elegantie—alles kwam samen.

Ik studeerde journalistiek, maar al snel verschoof mijn focus volledig naar flamenco. Elke vakantie vertrok ik naar Spanje om les te krijgen van grote leermeesters, om mijn techniek te verfijnen en me onder te dompelen in de geschiedenis, zang en ritmes van deze betoverende kunstvorm. Zelfs tijdens mijn uitwisseling koos ik bewust voor Spanje, niet alleen voor mijn studie, maar vooral om te dansen. Na een hele dag in de schoolbanken voelde ik me pas weer écht levend zodra ik de danszaal instapte.

Het is dan ook geen verrassing dat ik de journalistiek achter me liet en me helemaal op flamenco stortte. Die wereld had me volledig in zijn greep.

De droom wordt werkelijkheid

Een Nederlands meisje dat naar Zuid-Spanje verhuist om professioneel flamencodanseres te worden—klinkt als een film. Maar de werkelijkheid? Die was niet altijd even makkelijk.

Er heeft heel wat bloed, zweet en tranen gevloeid om niet alleen een technisch betere danseres te worden, maar ook om de complexe ritmes eigen te maken en de diepere lagen van de kunst te begrijpen. Als jong buitenlands meisje betekende dat ook vechten voor een plek in een wereld waar respect en traditie niet zomaar worden gegeven, maar écht verdiend moeten worden.

Je kunt je vast voorstellen dat er een grote droom uitkwam toen ik op een belangrijk festival in Granada mocht dansen, en ik steeds vaker werd uitgenodigd om te werken in de tablaos van Sevilla en op tour mocht in het buitenland. Uiteindelijk werd ik ook écht gerespecteerd door mijn collega’s. Maar ondanks al die mijlpalen, vond ik het moeilijk om mijn successen te vieren.

Twijfels

Verdien ik het wel om hier te staan? Ben ik wel goed genoeg? Kom ik hier wel van rond? En wat zullen de muzikanten wel niet denken van zo’n buitenlandse meid die zich hun cultuur eigen probeert te maken? Al die twijfels bleven door mijn hoofd spoken, zelfs als ik op het podium stond.

Een flinke knieblessure gaf me de ruimte om echt na te denken. Plotseling kon ik niet meer doen waar ik jarenlang met zoveel passie voor leefde. Tijdens die periode van rust vroeg ik me af wat flamenco nu écht voor me betekende.

Flamenco is voor mij vooral het vertellen van een verhaal, het uiten van emoties. De techniek is het instrument, maar het gaat veel meer om het samenspel met de muzikanten en de expressie. Het is de kunst om de techniek los te laten. Ik besefte me dat ik pas écht krachtig kon zijn als ik genoot van de momenten op het podium en het applaus accepteerde. Zonder twijfels.

Ruimte voor meer

Toch voelde ik tijdens COVID een enorme opluchting toen al mijn ingeplande optredens werden gecanceld. Het gaf me ademruimte. De kans om na te denken over wie ik nog meer ben, wat ik nog meer kan. En zeker na de lockdown voelde het als een bevrijding om eindelijk dingen te proberen waar ik eerder geen lef, tijd of geld voor had.

Ik heb altijd van de oceaan gehouden en had vroeger weleens gesurft, maar vanwege mijn danscarrière vermeed ik zulke dingen. Wat als ik weer geblesseerd zou raken? Nu was die angst ineens weg—en dat veranderde alles.

Wat was het heerlijk om weer iets nieuws te leren. Om een beginner te zijn, te lachen om mijn eigen geklungel en een sport te doen gewoon omdat ik het leuk vind—zonder druk, zonder verwachtingen. Maar al snel besefte ik dat surfen zoveel meer is dan alleen op een plank staan.

Foto: @roddritz

De kracht van het loslaten

In het water leerde ik iets wat ik in de dans nooit echt kon: loslaten. Als flamencodanseres draaide bij mij alles om controle — houding, voetenwerk, de ritmes, en zelfs het improviseren met de muzikanten is gebonden aan eeuwenoude traditie. Maar de oceaan laat zich niet controleren.

Surfen is observeren, accepteren, in het moment zijn en me volledig overgeven aan de kracht van moeder natuur. In de dansstudio kon ik uren oefenen om die perfecte driedubbele pirouette te maken. Ik kwam pas naar buiten als het lukte. Maar in de oceaan heeft die drang naar perfectie en controle totaal geen zin. Mentaal gezien niet de makkelijkste les, maar wel de les die ik nodig had. Zowel als surfer als danseres.

Dansen op de golven

Toen ik begon met surfen, zag ik mijn leven als danseres en surfer als twee werelden die gescheiden waren, een voor- en na. Maar nu besef ik dat dans en surfen niet zoveel van elkaar verschillen. Techniek is het instrument om je vrij te voelen. Maar pas als je de controle loslaat kan je echt genieten.

Foto: Tommy Pierucki

Ik geef eerlijk toe dat het nog steeds een grote uitdaging is. Dat sierlijke, elegante wat ik heb als ik dans zie ik zeker nog niet terug op het surfboard. Maar ik groei nu vooral door mijn innerlijke danseres aan te wakkeren in het water.

De body awareness die ik heb als danseres helpt me om technisch te verbeteren qua surfen. Mijn ervaringen om een plekje te verdienen binnen de flamencowereld geven me inzichten om me in de line-up te navigeren. Het volgen van de zang helpt me om me aan te passen aan de verschillende stromingen en golven. Maar vooral dat magische moment waarop techniek, emotie en overgave samenkomen, ervaar ik alleen als ik écht leer dansen op de golven.

Hoe breng jij je ervaringen en inzichten uit andere passies, zoals dansen, sport of zelfs werk, naar de oceaan? Deel het met me in de reacties, ik ben benieuwd!"