Waarom surfen we?

Waarom surfen we?

Op een saaie zaterdagmiddag bedacht ik dat ik dáár maar eens een blog over moest schrijven. Want eigenlijk is het gek, toch? Je checkt dagen van tevoren de voorspellingen, vurig hopend dat het wat wordt, cancelt je sociale leven, rijdt dat takkeneind naar het strand, hijst je in een nog vochtige wetsuit... en dat om vervolgens twee uur lang de branding te doorstaan, wipe-outs te overleven, andere surfers te ontwijken, spaghetti-armen te kweken en twee procent van de tijd daadwerkelijk een golf te surfen.

Surfen in de Noordzee heeft wat voeten in de aarde (eh... het zand)

Maar toch doen we het. Sterker nog, de afgelopen weken voelt het alsof ik opnieuw verliefd geworden ben op surfen. Met een surftrip naar Frankrijk in het vooruitzicht kom ik 's nachts maar moeilijk in slaap van enthousiasme en kan ik aan weinig anders denken dat het vooruitzicht me een week lang te storten op dat wat ik het allerliefste doe. Ik heb me al afgevraagd of dit niet weer één van mijn autistische hyperfocussen is, maar volgens mij passen de symptomen meer bij de klassieke surf stoke.

En die herkent iedere surfer: de vlinders in je buik net voor je het water in gaat, het ultieme gevoel van vrijheid als je in de line-up dobbert, de magie van het middenin de natuur zijn, de adrenaline in je systeem wanneer je een set aan ziet komen, de uiterste focus bij het surfen van een goeie golf en natuurlijk de after surf high, als je met je vriendinnen terugkijkt op een geslaagde surfsessie. Dat is het gedoe rondom het surfen meer dan waard.

Maar adrenaline krijg je ook van andere sporten. Hebben andere sporters dit gevoel dan ook, of is surfen op de één of andere manier toch speciaal? Ze zeggen weleens dat surfen méér is dan een sport. Het is een "way of life". Daar is wat voor te zeggen: als surfen verweven is met je hele leven, dan is het logisch dat het gevoel dat ermee verbonden is zo uniek lijkt. En toch... zijn er genoeg sporters die hun hele leven ook om hun favoriete bezigheid heen plannen. Is er dan meer?

Alles moet opzij voor die éne surfsessie!

Ik ga even een paar maanden terug in de tijd, naar een diner met mijn huisgenootje Hannah in ons appartement in Costa Rica. We hadden het over precies dit onderwerp: wat is dat toch met surfen? Voor mij is het bijvoorbeeld ook een stukje onafhankelijkheid: het gevoel van je boardje uit de schuur halen, ermee naar het strand fietsen, in het water plonzen en gáán. Maar zo simpel ligt het niet voor parasurfster Hannah: zij heeft twee assistenten nodig in het water die continu bij haar in de buurt zijn. Toch hebben we dezelfde liefde voor surfen. Is de reden dat surfen zo verslavend is dan misschien voor iedereen anders? Het lijkt wel alsof ik er alleen maar meer vragen bij krijg.

En dan denk ik opeens terug aan een quote die ik las in William Finnegan's "Barbarian Days".

"But my utter absorption in surfing had no rational content. It simply compelled me; there was a deep mine of beauty and wonder in it. Beyond that, I could not have explained why I did it."

Ik mijmer: misschien moet je het bijzondere van surfen er ook helemaal niet uit willen knijpen door te proberen het te rationaliseren. Misschien is surfen wel zo speciaal, juist omdát we het niet kunnen snappen. Wij mensen proberen altijd maar te begrijpen hoe de wereld in elkaar steekt met het gevaar dat een regenboog niet langer een overweldigend kleurenspektakel is, welnee, het is gewoon het gevolg van in regendruppels gebroken en weerkaatst zonlicht. Met surfen is het net zo. Wie probeert de magie ervan te vangen, verliest hem juist.

Samen surfen is zo mogelijk nog beter

Dus wat als we het onbekende, het onverklaarbare en het onverwachte wat meer proberen te omarmen? In dat geval is het antwoord op mijn vraag simpel.

Waarom surfen we? Ik heb geen flauw idee. Maar ik stop dat board weer in mijn auto, ook al heb ik gisteren alleen maar wipe-outs gemaakt. Ik maak de keuze om te gaan rijden, ook al zijn de omstandigheden verre van optimaal. Ik positioneer mezelf in de drukte, ook al voel ik me soms onzeker tussen de anderen. Ik peddel voor die set, ook al heb ik er al honderd gemist. Ik surf deze prachtige grote golf, ook al ben ik bang. En ik ga opnieuw en opnieuw, omdat ik er met mijn hele hart van houd.

Hé, en lees die laatste alinea nog eens, maar dan met je gewone leven, je struggles, relaties en kwetsbaarheden in gedachten?

Misschien hebben we daar dan tóch iets van een antwoord.