.png)
Hee! Ik ben Marieke, 24 jaar en ik woon in ( het voor mij ) dorpse Den helder. ik kom oorspronkelijk uit omgeving Den Haag maar ben 2 jaar geleden voor werk verhuist. Een kantoorbaan of studie was niet voor mij weggelegd, en daarom heb ik ervoor gekozen om na school direct bij de Koninklijke marine te solliciteren. Hier werk ik nu al 5 jaar en naast dat je er ook veel voor inlevert, heb ik er ook wel heel toffe ervaringen opgedaan. Ik ben opgegroeid met m’n voeten in het zand, en op een warme zomerdag was ik de hele dag in de zee te vinden. Het is dan ook niet heel gek dat ik 2 jaar geleden mijn grote passie op die plek heb gevonden : surfen!
Surf
Als klein meisje kon ik al uren kijken hoe de stoere surfdudes en dudettes op Scheveningen de golven trotseerden. “Ooit ga ik ook surfen”. Nou, dat heeft even op zich laten wachten, want pas 2 jaar geleden ben ik begonnen met surfen. Ik wilde graag alleen op vakantie, maar echt alleen leek me ook niks. Zodoende boekte ik geheel impulsief, een week van tevoren, een vakantie naar Frankrijk op een surfkamp. Ik had nog helemaal geen ervaring met surfen, en was mega nerveus. Want: “wat als iedereen al kan surfen en ik als enige niet”. Dat laatste klopte zeker, want ik bakte er echt niks van, maar na die vakantie was ik helemaal stoked. Toen ik terugkwam heb ik gelijk surfles bij hartbeach genomen, en toen het seizoen voorbij was kocht ik mijn eerste softtop. Die winter heb ik toen niet doorgesurft, maar ik kon niet wachten om in april weer de zee in te duiken. Vanaf toen ging het heel snel, ik kocht mijn eerste hard top surfboard (modern 8’4) en ging die zomer naar Portugal op surfvakantie, om vervolgens ook helemaal verliefd te worden op Portugal want in de winter ging ik er weer heen. Inmiddels heb ik nog een parel in de woonkamer staan, en dat is mijn modern Retro 9’6. Ik wil heel graag beter worden in het longboarden en hoop ooit een keer op de neus te kunnen staan, maar voor nu draait surfen voor mij om plezier maken. Niet alleen zelf surfen geeft mij energie, maar het leukste vind ik het om samen met anderen in het water te liggen. Ik zou heel graag de vrijheid en het gevoel wat surfen mij geeft op anderen over willen brengen. Daarom heb ik ook de opleiding tot surfinstructeur gevolgd, en hoop ik dat ik na mijn stage uren, surfles kan gaan geven.
Mentale gezondheid
Surfen kwam eigenlijk op precies het goede moment in mijn leven. Ik heb altijd het gevoel gehad er niet helemaal bij te horen. Toen ik in 2020 naar Den Helder verhuisde, voelde ik mij ook best eenzaam. Ik had bijna geen vriendinnen, geen echte hobby, kende niemand in Den Helder, en tot overmaat van ramp ging toen ik net in Den Helder woonde ook nog eens alles op slot door Corona. Dat is het eerste moment dat ik aan de bel heb getrokken en hulp heb gezocht. Een piekerstoornis en slecht zelfbeeld was wat er speelde. Na 3 maanden oppervlakkig contact met een psycholoog, moest ik weer beter zijn. Ik zeg oppervlakkig, want echt oprecht mijn pijnpunten op tafel leggen durfde ik niet. Niet zeuren, maar doorgaan. Een coping mechanisme wat ik mezelf lang geleden heb aangeleerd en wat bij de marine ook een beetje de standaard is. Zo ging het nog zeker een half jaar weer beter, totdat in oktober vorig jaar de klap kwam. Ik voelde mezelf weer afzwakken en somberder worden. Het altijd maar doorgaan en emoties wegduwen werkte niet meer, en opnieuw heb ik om hulp gevraagd. In februari werd ik doorgestuurd naar de militaire GGZ. Na intakes en voor mijn gevoel 100 vragenlijsten kwam daar een diagnose: “borderline persoonlijkheidsstoornis” en daarnaast depressieve klachten. Omdat ik nog steeds niet echt toe wilde geven aan hoe slecht het eigenlijk ging, leek het mij een goed idee om toch 3 maanden mee te gaan varen naar Amerika. Dom idee natuurlijk, als je 3 weken ervoor deze diagnose hebt gekregen en eigenlijk therapie nodig hebt. Maar toch is het mij gelukt om de psychologen ervan te overtuigen dat het ECHT de beste keuze voor mij was om te gaan varen. Vol goede moed stapte ik op en voer ik weg van al m’n problemen, om na 1,5 maand compleet ingestort terug te vliegen naar huis. Vanaf dat moment heb ik pas echt een stap terug gedaan om aan mezelf te werken. Ik ben begonnen met therapie, en werk nu ook minder.
Toen ik de diagnose kreeg had ik geen idee wat borderline was. Toen ik het voor de eerste keer opzocht op internet schrok ik van het stigma wat eromheen zit. Manipulatief, leugenachtig, en onhandelbaar. Maar hier herkende ik mezelf niet in? Ik ben nooit boos, en ik heb een hekel aan liegen? Ik heb het daar best een tijd moeilijk mee gehad, en nog steeds durf ik mensen niet te vertellen dat ik borderline heb. (Vandaar dat ik dit ook best spannend vind). Nu ik therapie volg zie ik borderline in een ander daglicht. Iedere “borderliner” is anders, maar in de basis is waar het vandaan komt hetzelfde : een traumatische ervaring in je jeugd. Wat voor een ander als iets kleins word gezien, kan bij mij een trauma triggeren (uitlokken) waardoor ik compleet in paniek schiet, of heel verdrietig kan worden. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat iedereen mij zal verlaten, en eigenlijk iedereen mij haat. Ik volg nu een jaar lang 2 keer per week therapie en ondanks dat het heel zwaar is en ik soms echt diepe dalen heb, ben ik blij dat ik de kans heb om eindelijk de strijd aan te gaan met al die weggedrukte emoties en trauma’s.
Surfen en mentale gezondheid
Zoals ik al zei kwam surfen precies op het goede moment. Surfen is het enige moment dat alle zorgen even van mijn schouders afvallen. Het moment dat ik geniet, en mij echt mezelf voel. Ik vind het totaal niet erg om al mijn vrije tijd in surfen te investeren en het liefst lig ik 7 dagen per week in de zee. (Hebben we wel wat meer Swell nodig). Naast dat surfen mij plezier geeft en gelukkig maakt, is het ook een mega spiegel. Als ik de lat voor mezelf te hoog leg, en het dus niet gaat zoals ik wil, kan ik mezelf mega de grond in praten. Pas dan heb ik soms door hoe erg ik mezelf in de weg kan zitten. Op dagen dat ik minder in mijn vel zit kunnen kleine taken al iets zijn waar ik mega tegenop kijk. Ook dit heb ik met surfen een stuk minder. Tuurlijk kost het me soms mega veel moeite om ook echt met al die surfspullen (en dat is heel wat, vooral in de winter) naar het strand te rijden, maar zodra ik het water in ga voel ik een soort rust. Het is niet te omschrijven, maar het voelt alsof ik m’n tas met zorgen achterlaat in de branding.
Zoals ik al eerder zei heb ik altijd het gevoel gehad alsof ik er niet helemaal bij hoor. Bij surfen heb ik dit gevoel nou nooit! Want naast het surfen zelf, heb ik in die 2 jaar zoveel mensen leren kennen waarbij ik volledig mezelf kan zijn. Waar ik nooit echt gewend was om over mentale problemen te praten, kan dat in deze community wel. Ik ben dan ook suuuuuuper dankbaar voor alle lieve surfvrienden en vriendinnen die ik de afgelopen 2 jaar heb leren kennen.
Sinds ik dakdragers met een slot erop heb rij ik standaard met mijn plank op het dak van mijn auto. Vooral op de marinehaven levert dit soms wel eens opmerkingen op, en vaak word ik ook herkent aan mijn surfplank. De vraag : “jij bent alleen nog maar aan het surfen of niet?” Beantwoord ik nu ook trots met een dikke JA. Want surfen is helemaal mijn passie en iedereen mag dat weten.
Foto door Benny Janssen, surffotograaf.