.png)
“Wat doe ik in godsnaam op deze plank”, “ik vind dit he-le-maal niet leuk” en “ben ik hiervoor geëmigreerd naar Portugal!?” Zomaar een paar gedachten die tijdens mijn allereerste surfsessie na mijn verhuizing door mijn hoofd spookten.
Daar lag ik dan, een beetje half dramatisch/ half huilend als een aangespoelde zeehond op mijn plank te dobberen in Atlantische Oceaan. Iedereen om me heen, de Portugese surfgoden en -godinnen, surften erop los. Voor mijn gevoel, en het zal vast ook wel een beetje het geval zijn geweest, lag ik alleen maar in de weg. Wat doe ik hier!? Ik hoor hier helemaal niet tussen, ik voel me een complete weirdo… een weirdo in het water.
Dat ik het uur voorafgaand aan deze sessie al begonnen was met negatief denken over mezelf en mijn surfcapaciteiten, hielp natuurlijk ook niet echt mee. Net als twee weken non-stop bezig zijn met afscheid nemen en verhuizen naar een ander land (!): mijn lichaam en hoofd waren compleet uitgeput. Dat ik op dat moment al 2,5 maand niet eens mijn grote teen in de zee heb gehad, laat staan een complete surfsessie, wuif ik compleet weg. De goedbedoelde vragen van het thuisfront “of we al veel hebben gesurft” dragen ook lekker bij aan de druk die ik mezelf heb opgelegd.
Uiteraard leg ik mezelf nog wat extra druk op door te besluiten dat vandaag dé dag is om mijn slechte gewoontes in het water af te leren. Vanaf vandaag geen pop-up meer met mijn rechter knie. Dat ik dit al zeven jaar doe en niet in één surfsessie kan afleren (hierover later meer)… tsja laten we zeggen dat ik daar op dat moment geen boodschap aan heb.
Ik moet en zal presteren en IEDEREEN (wie dat dan precies zijn… Joost mag het weten) laten zien dat ik een surfgirl ben. Want: dat hoort toch als je voor het surfen verhuisd bent naar een ander land, een garage vol met surfspullen hebt en bij vrienden / familie bekendstaat als ‘surfgirl’?
Al die verwachtingen over het surfen en twijfels over mezelf… ze zitten me behoorlijk in de weg. Hoewel de meeste mensen die mij kennen, zouden zeggen dat ik wel iemand ben die dingen vol (zelf)vertrouwen aanpakt, lijk ik die kant van mezelf in het water compleet te vergeten. In het water steekt mijn onzekerheid de kop op. En niet zo’n klein beetje ook.
Uiteraard blijft het niet bij die ene keer dramatisch ronddobberen. Na surfsessie #3 roep ik zelfs luidkeels naar mijn vriend dat surfen de stomste sport ooit is en dat ik NOOIT meer ga surfen. Ja, de autorit naar huis was vervolgens ook echt hartstikke gezellig;).
Hoe kom ik hier weer uit? Hoe zorg ik ervoor dat ik van weirdo naar (wannabe) WSL surfgirl ga? En: is het echt zo belangrijk om je een surfgirl te voelen om het naar je zin te hebben in het water? En x 2: wat is dan precies een surfgirl? De komende tijd dompel ik mezelf onder in dit soort vragen, niet alleen voor mezelf, maar ook voor al die andere (surf)girls die dit soort surf struggles hebben.
Zit jij jezelf net als ik ook (weleens) in de weg met surfen en ben je daar he-le-maal klaar mee? Samen kunnen we er vast wel achter zien te komen wat ons zo dwars zit voor, tijdens en na het surfen en belangrijker: hoe we daar vanaf komen. Daarom spelen wij met het idee om een gratis terugkerend online moment te plannen waarin we elkaar supporten. Denk aan een laagdrempelige online sister circle, eens in de maand. Zie je dit zitten? Dat horen we graag! Stuur ons een berichtje via onze site of via een DM op ons Instagram-account. Bij voldoende animo gaan we het opzetten!