"We zijn surfgirls": wat je kunt leren van de Hawaii Adaptive Surfing Championships

In mei dit jaar beleefde ik een once in a lifetime experience: vriendin en huisgenoot Hannah nam me mee naar Hawaii. En dan niet om onder een palmboom op het strand te liggen, maar om te assisteren bij de Accessurf Hawaii Adaptive Surfing Championships. Deze surfwedstrijd voor mensen met een lichamelijke beperking wordt jaarlijks in Waikiki Beach gehouden en trekt een enorm publiek van deelnemers, vrienden, familie, organisatoren en vrijwilligers aan. Hannah heeft zelf cerebrale parese, surft liggend op haar buik en heeft twee assistenten in het water: een zogenaamde pusher, die haar de golf op duwt, en een catcher, die haar in de branding weer opvangt en terug peddelt. Nou mag jij drie keer raden wie ze uitnodigde om haar catcher te zijn...

Het dream team

Het werd een week om nooit te vergeten. Onze dagen waren gevuld met boards voorbereiden, onszelf voorbereiden, trainen, heats surfen, achterop jetski's rondracen, socializen met de andere atleten, onze interne voedselvoorraden aanvullen, uitgeput op onze hotelbedden liggen en rolstoeldansen op de afterparty. Pas achteraf had ik tijd voor een kleine reflectie op wat je zoal leren kunt van een weekje meedraaien bij zo'n competitie... en daar heb ik voor jullie een blog van gemaakt. Disclaimer: je hoeft geen lichamelijke beperking te hebben om er wat uit te pikken.

We zijn net mensen

Toen ik net begon met assisteren in de wereld van het parasurfen was alles alleen maar leuk. Nu, na meer dan een jaar, ken ik ook de minder mooie kanten. Ups en downs, irritaties en euforie, frustratie en blijdschap wisselen elkaar continu af. Zeker in een competitieweek waarin je de hele tijd met elkaar aan het samenwerken bent komen alle mogelijke emoties om de hoek kijken. Van een warmhartige openingsceremonie tot diehard competitie, van liefdevol helpen tot kortaf reageren.

Soms geloof ik dat we surfevenementen speciaal voor mensen met een beperking een beetje verheerlijken: "wat prachtig dat zij dat kunnen doen". En dat is ook zo! Maar "zij" zijn net als jij en ik. Gewoon, mensen met mooie en met minder mooie kanten. Daar samen een weg in vinden, dat is wat samenleven is. Eigenlijk net als in de line-up: soms juich je elkaar toe omdat de golven geweldig zijn en jij en je surfbuddy de ene na de andere golf rippen, de andere keer ben je gefrustreerd omdat de hele wereld in de zee ligt en er iemand op je indropt. Tsja, we zijn net mensen... en dat accepteren geeft lucht.

Hannah in actie

We zijn surfgirls

Tijdens de openingsceremonie sprak één van de organisatoren woorden die me bijbleven: "we zijn geen aangepast surfers... we zijn surfers". Dat zette me aan het denken. Vaak hebben we een beeld bij wat "echt" surfen is en dat beeld komt dan akelig dicht in de buurt van het onhaalbare. Maar waarom moet surfen er eigenlijk op één bepaalde manier uitzien? Als iemand op zijn buik surft, is het dan opeens geen surfen meer? Of wel, maar dan stiekem net een graadje minder cool?

Ik weet niet waar jij mee worstelt, maar misschien voldoe jij ook niet aan het stereotype van een surfer. Je krijgt vreemde blikken omdat je voor de veiligheid een helm draagt. Je voelt je onzeker over je lichaam en vergelijkt jezelf met anderen. Je bent een beginner en je vraagt je af of je er wel echt bij hoort. Je voelt je geïntimideerd door de "pro's" in de line-up. Je surft met een speciaal board met hulpmiddelen. Maar dat maakt je niet minder een surfgirl.

We hebben veerkracht

De atleten in Hawaii hadden allemaal hun eigen verhaal: een aangeboren beperking, een auto-ongeluk, bloedvergiftiging met amputatie als gevolg... Ik kan me moeilijk voorstellen hoeveel kracht en doorzettingsvermogen het kost om in zo'n situatie (opnieuw) te leren surfen. Er zitten mensen bij die vroeger radicale turns op een shortboard maakten en dat nu zittend op een waveski doen. Er zijn er die hun cross-steps met behulp van een beenprothese maken. En er is Hannah, die nooit staand heeft gesurft maar die twee assistenten in het water heeft zodat ze haar cutbacks kan maken. Dat vraagt veerkracht.

Casual chat met water safety

Ik ben voorzichtig met zeggen dat mensen met een beperking "een inspiratie" zijn, simpelweg door te bestaan. Het zijn juist hun toffe prestaties in het water die mij moed geven mijn (surf gerelateerde) struggles in de ogen te kijken en mijn persoonlijke uitdagingen aan te gaan, wetend dat elke tegenslag weer nieuwe paden opent.

We winnen en we verliezen

Als catcher vanuit de oceaan meekijken met de heats was superleuk: ik zat als het ware eerste rang en kon de atleten van Hannahs categorie van dichtbij zien surfen. Iedereen deed natuurlijk keihard z'n best om een hoge score neer te zetten, maar er kan er maar eentje eerste worden. De kunst is dan om, ongeacht de uitslag, net als Hannah met een grote grijns op je gezicht achterop een jetski terug naar het strand te racen.

Dat is in het dagelijks leven van een surfgirl net zo. You win some, you lose some. Sommige sessies zijn prut, andere zijn ronduit fantastisch. Probeer je daarbij niet met andere surfers te vergelijken, maar vooral te genieten van je eigen proces. Natuurlijk is een gezonde dosis competitiedrang prima, maar laat het je plezier in het surfen niet roven.

De hele surffamilie bij elkaar

We verbinden ons

Je had erbij moeten zijn toen het filmpje van de competitieweek werd afgespeeld op de laatste avond tijdens het afscheidsfeest. Bij elke atleet die in beeld kwam werd er uitbundig gejoeld, gejuicht en geklapt. En ik? Ik heb alleen maar zitten grijnzen. Surfen verbindt. Misschien nog wel méér als je ook een geschiedenis en/of beperking deelt. Deze mensen zijn als familie voor elkaar, die elkaar op elk surfevenement weer tegenkomen.

Wij als SurfGirls NL hebben ook iets gemeen: we zijn vrouwen die, los van prestatie, in verbinding met onszelf, elkaar en de zee, willen genieten van het surfen. Het is belangrijk om zo'n community te koesteren, want in onze individualistische samenleving is het o zo makkelijk om geïsoleerd te raken. Ik hoop dat jij in SurfGirls NL ook een plek vindt waar je jezelf mag zijn, nieuwe vriendschappen maakt en zonder druk je lievelingssport kunt beoefenen. Dan kan het leven nog zo rauw zijn, maar samen komen we die branding wel door!