.png)
Ik zeg dus altijd dat surfen een beetje voelt als het hebben van een toxische relatie. Het is vaak afzien en de return on investment is best wel laag. Zeker wanneer je op het Europese vasteland surft. Soms ben je twee uur lang aan het peddelen of komt die muur van schuim natuurlijk net op je hoofd terecht. Het is dus brutaal en de gedachte om m’n wetsuits en boards allemaal op Marktplaats te gooien flitst weleens door mijn hoofd.
Maar dan komt het: een ribbel op het water, die van honderden kilometers ver kan komen. Je weet dat je precies op de juiste plek zit (shoutout naar Youtube en de geweldige surfinstructeurs die mijn pad al hebben gekruist btw 😉). Langzaam draai je het board en start je met peddelen. Mijn enkels gaan de lucht in en in een vlotte beweging spring ik recht. Het board draait precies de goeie kant op en glijdt schuin naar beneden. Ik probeer me alle tips en tricks te herinneren, maar in werkelijkheid schakelt mijn brein uit. De wereld stopt even met draaien en zal na deze golf er ook anders uitzien. Want dit gevoel is onbeschrijfelijk en dat zal mijn omgeving de komende tijd weer merken aan mijn energie. Die tien seconden van extreem geluk die tegenover alle kou, spierpijn en oneerlijke gevechten met dikke schuimgolven zijn dus de perfecte voorstelling van een toxische relatie. Bestaan er voor dit soort liefdesverhouding ook Taylor Swift liedjes??
Ik las een keer dat surfen hetzelfde gevoel opwekt als een drugsverslaving. Het gevoel van je eerste goeie golf en een eerste shot drugs zijn blijkbaar neurologisch gelinkt.
Mooi, we zijn dus eigenlijk gewoon een hoopje sportieve drugsverslaafden. Maar hoe komt dat toch? Hoe komt het dat we het afzien vergeten zijn na een paar keer succesvol glijden over een ribbel in de zee? Wat maakt het zo verslavend? Ik ben toch geen domme dame, waarom kan ik over dit aspect in mijn leven niet rationeel zijn en draai ik mezelf de hele tijd in bochten om zoveel mogelijk te doen dat met deze sport te maken heeft?
Voor mij is surfen meer dan een sport. Het is ook de connectie met de natuur en met likeminded mensen die het zo speciaal maakt. Tegenwoordig ruil ik de stad steeds vaker in voor de bergen of de zee. Wandelen, verdwalen, zonsondergangen en minder druk zijn. ook dat hoort bij het surfleven. Het werkt heerlijk therapeutisch, echt waar, probeer het maar eens!
En mocht je nu denken: goh, ik zit eigenlijk in een beetje een toxische relatie, kom dan maar lekker met ons mee surfen! Dan kun je met de zee ruziemaken en heb je gelijk nog wat nieuwe vriendinnen erbij <3 xxx Lien
Ik ben Lien, 23 jaar. Ik surfte voor het eerst op mijn 14 jaar. Op mijn 19de verhuisde ik voor 7 maanden naar het Noorden van Spanje en sindsdien is surfen een lichte obsessie geworden! Vandaag werk ik (momenteel vanaf Portugal) voor Ripstar als marketeer en zomercrew, waar ze mij kennen als “de Belg”. Daarnaast probeer ik af en toe op de Noordzee te shredden. Mijn droom? Een hang-10 kunnen en misschien ook de loterij winnen zodat ik een elektrisch VW-busje kan kopen 😉
