De jungle, een surfkamp en een uitnodiging

Terwijl ik dit schrijf zit ik met m’n hoofd nét niet tegen mijn Alocasia Zebrina aan. Hoewel deze plant met grote bladeren en gestreepte stelen uit Azië komt, brengt het me toch terug naar de tropische sferen van Costa Rica. O, wat houd ik van dat land. Nog even, en ik mag weer: in januari staat mijn volgende reis gepland.

In deze blog wil ik jullie, nu de winter eraan komt en de kou zich aandient, even meenemen naar wat Midden-Amerikaanse schoonheid én jullie wijzen op een prachtige gelegenheid om deze surfbestemming zelf te gaan ervaren (hint: iets met een surfkamp).

Want hoe ben ik nou eigenlijk zo verliefd op Costa Rica geworden? Dat verhaal begint ergens in mijn kindertijd. Ik weet niet hoe, maar op de één of andere manier ontwikkelde ik een enorme fascinatie voor de tropen. Ik verzon rollenspellen die zich afspeelden op bounty-eilanden, hield mijn spreekbeurt over het regenwoud en tropische zeeën, speurde op Google Earth naar verre paradijselijke stranden middenin de Stille Oceaan, wilde met elke palmboom in Zuid-Frankrijk op de foto en droeg shirtjes met tropische prints erop. 

Later leerde ik het bestaan van golfsurfen kennen. Ik weet nog dat ik de film Soul Surfer, die het verhaal van professioneel surfster Bethany Hamilton vertelt, keek. Deze meid verloor dan misschien haar arm, maar niet haar doorzettingsvermogen. Als christen werd ik gegrepen door de manier waarop ze kracht haalde uit de oceaan én uit haar geloof in God. Ik besloot zelf ook een surfles te nemen en na mijn eerste keer surfen in Portugal was ik verkocht. Sindsdien was de Noordzee mijn nieuwe happy place. 

Maar daar bleef het niet bij. In 2022 vertelde een andere surfgirl me enthousiast over haar trip naar een landje in het midden van Midden-Amerika: Costa Rica. Heel vet natuurlijk, maar ik weet nog dat ik er verder niet zoveel mee deed. Ik ging dat jaar nog een weekje op surfvakantie naar Frankrijk en werkte daar omheen burgerlijk op kantoor in Utrecht. Mijn baan was leuk, maar ik kwam een vacature tegen voor een promotieonderzoek en besloot te solliciteren naar…

… 4 jaar fulltime werken. Door een onhandige miscommunicatie in de vacature was ik in de overtuiging dat ik voor maximaal 4 dagen per week bij deze werkgever terecht kon. Toen het puntje bij het paaltje kwam bleek echter dat ik fulltime werd verwacht. Mailen, videobellen, discussiëren… het mocht allemaal niet baten. Nou zou je denken: 1 dagje meer of minder, wat maakt het uit? Maar ik was op dat moment maar voor 3 dagen inzetbaar op kantoor in Utrecht vanwege mijn autisme. Eén dag meer was energietechnisch gesproken al een grote stap voor mij. Laat staan een hele werkweek. Ik was al aangenomen, maar ik had nog geen contract getekend. Ik besloot het niet te doen. 

In diezelfde periode had ik eens zitten Googelen naar het bestaan van christelijke surfkampen. Het leek me mooi om op deze manier verdieping te zoeken in mijn geloof. Het vinden van zulke surfkampen bleek destijds alleen vies tegen te vallen. Er was maar één resultaat dat aan mijn zoekopdracht voldeed: WOW Surfcamp, een “faith-based women’s retreat” in… Costa Rica. 

Was dit toeval of was dit een knipoogje van boven? Ik wist het niet, maar het klonk in ieder geval als een droom: mijn passie voor surfen combineren met mijn liefde voor de tropen, samen met andere vrouwen. Op dezelfde dag dat ik te horen kreeg dat mijn nieuwe baan binnen het promotieonderzoek definitief niet doorging, kocht ik een vliegticket naar Costa Rica.

En zo kwam het dat ik mezelf een maand later, misselijk door de taxirit over hobbelige wegen, vond in mijn verblijfplaats voor de week van het surfkamp: een klein hotel omringd door weelderige jungle, met planten met grote groene bladeren, kolibries, een zwembad, een open restaurant met plafondventilators en gekko’s op de muur en ruime, kleurige kamers.

Ik was de eerste, maar al gauw druppelden ook de andere deelnemende meiden binnen. We installeerden ons in onze kamers en ontmoetten elkaar daarna bij het diner. Er kwamen er uit verschillende delen van de VS, de Dominicaanse Republiek en Costa Rica zelf. Ik was de enige uit Europa, maar wat een ervaring om met like-minded vrouwen van overal en nergens elkaar hier te ontmoeten!

Ik kan je vertellen dat het een week werd om niet te vergeten. Omdat we met z’n achten waren, leerden we elkaar snel kennen. Zo waren er twee meiden met een lichamelijke beperking die ofwel liggend op het surfboard, ofwel met prothese surften. Er waren vrouwen met een pittig verleden, die zochten naar een nieuw bestaan. De vrouw die ons elke ochtend yogales gaf, had haar drukke 9 to 5 baan in de VS gestopt om een nieuw leven van reizen en liefdadigheidswerk te omarmen. En ik nam alles met een intensiteit in me op zoals autistische breinen dat graag doen. 

We liepen elke dag over het junglepad richting de oceaan, surften prachtige beach breaks, deden aan yoga, reflectie en journaling, zagen babyschildpadjes naar zee kruipen, gaven wat terug aan de community door een avond voor lokale tienermeisjes te organiseren, stonden onder een waterval, genoten van heerlijk eten en leerden meer over onszelf. Plaats acht vrouwen met verschillende nationaliteiten, achtergronden, capaciteiten en talenten, maar met een gedeelde passie voor surfen en een nieuwsgierigheid naar God en geloof bij elkaar, en je krijgt een ervaring die ik moeilijk in woorden kan vangen.

Het heeft ertoe geleid dat ik nog eens twee keer enkele maanden terug ben gegaan naar dit prachtige land. En zo komen we terug bij het begin van deze blog, waar ik vertelde dat ik in januari opnieuw hoop te gaan.

En… voel jij het ook al kriebelen? Dan mag ik je, via SurfGirls NL, vertellen dat WOW surfcamp weer verschillende retreats gaat aanbieden komend jaar. Ik zal zelf tot half april 2025 in Costa Rica aanwezig zijn om hen daarbij te assisteren. WOW surfcamp is in principe “faith-based”, maar als je jezelf niet als gelovig zou omschrijven en er wel nieuwsgierig naar bent of ervoor openstaat dat dat de basis van de surfkampen is, ben je van harte welkom! Check voor meer informatie de Instagram en website van WOW of stuur Surfgirls of mij via Instagram even een berichtje. Op de website staan verschillende data, maar er is mogelijk ruimte een extra retreat te organiseren speciaal voor surfgirls.

Ik vind het in ieder geval ontzettend tof zo mijn ervaringen te kunnen delen en kan niet wachten tot januari.

See you in the jungle?